Sparta – De Graafschap (play-offs)
Daor bunt wi-j weer! Net als vorig jaar treden we aan in de finale van de play-offs. Destijds was het Almere City dat het loodje legde na een tweedelige thriller. Nu aan ons de taak om datzelfde kunststukje te herhalen tegen Sparta Rotterdam. Wij als Eredivisionist, zij als Eerste Divisionist. Ongeschreven play-offsregels beslissen dan dat de druk dan bij ons ligt. Iedereen gaat daar dan ook weer op zijn eigen wijze mee om. In de bus op weg naar Rotterdam merk je van de spanning die dat met zich meebrengt het meest. De een zet het op een zuipen, de ander wil zoveel mogelijk met rust gelaten worden en probeert de wedstrijd in zijn hoofd al te spelen. Maar voordat we richting Rotterdam kachelen luiden we de laatste awayday van dit seizoen op een BT-waardige manier in. De BBQ wordt van zolder gehaald en de plaatselijke supermarkt wordt ontdaan van de nodige drank- en vleeswaren. Zo wordt er (nog) uiterst relaxed van de zaterdagmiddagzon genoten. Gaandeweg naar de klok van 17:00 wordt de groep steeds meer een geheel. Met 66 man sterk, waaronder wederom een delegatie Duisburger jungs, zoekt iedereen even later zijn plek in de bus.
Iets voor Rotterdam verzamelen de in totaal iets meer dan 500 man zich op de parking van een tankstation aan de snelweg. We maken er verder maar weinig woorden aan vuil, maar het is natuurlijk bizar dat we op een zaterdagavond geen 650 man bij elkaar kunnen krijgen. Helemaal als je kijkt naar het belang van deze wedstrijd. Maargoed, kwaliteit voor kwantiteit, zo is al vaker gebleken in het verleden. Ruim voor de aftrap pakken we de afslag Spaanse Polder en rijden voor het eerst in een jaar of vier Spangen weer in. Alle tijd dus om op het gemak de materialen uit te laden en het vak wedstrijdklaar te maken. Het kan overigens maar zo zijn dat we bij de laatste overwinning op Het Kasteel nog een rijksdaalder betaalden in plaats twee euro vijftig voor een broodje bal. Maar zoals diezelfde ongeschreven play-offregels zeggen: de play-offs zijn wedstrijden op zich. Dus de onderlinge statistieken zijn ook vanavond maar gewoon statistieken. Om 20:45 is het dan tijd om als BT-zijnde het vak voor 90+5 minuten op sleeptouw te nemen. En dat onze jongens op het veld de steun nodig hebben blijkt al snel. Sparta deelt de lakens uit en dat lijdt al na 8 minuten tot een Rotterdamse treffer. Veldwijk kan vanaf het middenveld op zijn gemak een panklare voorzet afgeven op de afgekeurde Superboer Adil Aussar. Al vallend kopt hij fraai binnen. 1-0 en het heeft er dan nog geen enkele schijn van dat de pupillen van Henk de Jong lijken te beseffen wat er op het spel staat.
Onverstoorbaar is de support nog steeds vanuit de hoek van het stadion als de Spartaanse storm is gaan liggen. De Graafschap lijkt wat grip op de speelwijze te krijgen en zoekt om 21:30 haastig de kleedkamer op. In de rust is er dan een kwartier de tijd om te zeiken, want daar is reden genoeg toe. Er moet uit een ander vaatje getapt gaan worden in de tweede helft, dat is duidelijk. Welk vaatje Henkie heeft aangeslagen is tot heden nog een raadsel, maar er staat een ander De Graafschap op de kunstgrasmat na de thee. Oogstrelend is het niet, maar strijd is er des te meer! En dat slaat over op de 500 in het uitvak die het uiterste vragen van hun stembanden. Na 67 minuten hangen en wurgen levert dat voor her eerst echt resultaat op. Een van richting veranderde voorzet maakt van Nabil Bahoui eindelijk een scorende spits. Met zijn ‘buitengewone kwaliteiten’ kopt hij het zo gewilde uitdoelpunt op het scoreboard. Zelden werd een uitdoelpunt zo uitbundig gevierd, want; wi-j bunt er weer! Bart Vriends zet het Doetinchemse offensief dan nog wat kracht bij door een rode prent te pakken. Het Kasteel wordt daarmee een luchtkasteel waar het uitvak de regie volledig overneemt.
En op het moment dat je denkt dat we met 1-1 een nette uitgangspositie neer gaan zetten voor de terugwedstrijd soleert Tutu op aangeven van Burgzorg het zestienmetergebied binnen. Spartaan nummer 1 blijft achter in het bos en Spartaan nummer 2 ziet zich genoodzaakt tot de noordem. Net als vorig jaar belandt de bal in de uiterste slotfase op de stip. Met dubbel zo goed perspectief als uitgangspunt! Op momenten als deze staan de échte leiders in een elftal op. Wie anders dan Youssef
El Jebli eist de bal op en schiet koelbloedig de 1-2 achter doelman Coremans. De 500 man in het uitvak gaan los voor 1000 en dompelen de Spangenaren voor vanavond in diepe rouw. De wederopstanding van de tweede helft wordt tot ver na het eindsignaal gevierd door het uitvak. En natuurlijk hebben we nog helemaal niks, daar is iedereen zich meer dan bewust van. Maar dit zijn de potjes waar we met zijn allen voor doen het hele jaar lang; dit soort ontladingen. Alles geven op de tribune wordt beloond met drie punten op het veld. Vervolgens menen enkele Spartanen zich nog te moeten mengen tussen de families van onze spelers die naast het uitvak zitten. De ‘Suarez van Spangen’, moet dat bekopen met een fraaie duikvlucht.
Dinsdag moet het dan gaan gebeuren. Henkie gaf aan een gekkenhuis te willen op De Vijverberg, dan krijgt Henkie een gekkenhuis op De Vijverberg! Niet alleen voor Henkie, maar voor iedereen die alles heeft gegeven dit seizoen. Of dat nou op de Roobergen, Groenendaal, Spinnekop of hoofdtribune was; SAMEN trekken we met zijn allen lijfsbehoud over de streep. En daarbij zijn alle middelen geoorloofd! Nog één keer alles geven in het seizoen 2018/2019, tot dinsdag!
